RODZAJ MIŁOŚCI opowiada o kulisach romansu pary młodych ludzi, typowych reprezentantów brytyjskiej klasy robotniczej, począwszy od pierwszego zauroczenia. Ich pochodzenie klasowe oraz otoczenie, w jakim funkcjonują, mają niebagatelne znaczenie. Angielską Północ u Schlesingera spowija gęsta mleczna mgła, w której niewidzialne stają się nawet pociągi (a tym bardziej pojedynczy ludzie). Deszcz pada na brudne ulice niczym łzy smutno płaczącego dziecka. Powtarzalna, ceglana zabudowa podkreśla ponurą banalność tego miejsca, gdzie nawet młodzieńcza miłość pozbawiona jest choćby odrobiny magii. Vic (Alan Bates) podrywa Ingrid (June Ritchie), koleżankę z pracy. Oboje liczą na namiętny romans, jakiego wizję rozpaliła w nich popkultura. Ich oczekiwania szybko zderzają się z brutalną prozą życia, za którą kryją się obowiązki narzucane społecznymi normami, wstyd i utrata młodzieńczej niewinności. Kilka lat temu Alan Scherstuhl na łamach The Village Voice napisał felieton, dla którego punktem wyjścia była niesamowita uniwersalność RODZAJU MIŁOŚCI. Od premiery filmu minęło prawie 60 lat, a ciągle – pomimo tego jak bardzo zmieniają się czasy – przenikliwie analizuje on to, jak młodzi ludzie postrzegają kwestie uczuć, seksu, miłości. Jak małe pokrycie w rzeczywistości mają ich oczekiwania w tych kwestiach oraz w związku z tym jak okrutnie bywają rozczarowani swoimi pierwszymi doświadczeniami w tym zakresie, za co jeszcze często muszą ponosić poważne konsekwencje. Ostrzegał przed tym już Schlesinger wiele dekad temu.